सहनशीलता सहनशीलता | chan chan goshti | marathi goshti |
एकदा काय झाले, एका मंदिरामध्ये स्थापन केलेल्या दगडाच्या मूर्तीला वाहिलेल्या फुलाने रागावून तेथील पुजाऱ्याला म्हटले, ” तू दररोज या
तो श्रीमंत माणूस म्हणाला, “आता मी काय करू मला सांगा ?”
माळी म्हणाला, “तुम्हाला त्यांच्यावरही प्रेम करायला शिकायला हवं. जर तुम्ही त्यांच्यावर प्रेम करू शकत नसाल, तर मग त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करा. कारण या गोष्टींची तुम्ही काडीमात्र अपेक्षा केली नव्हती, मात्र आता त्या तुमच्या बगीच्याचाच एक भाग दगडाच्या मूर्तीवर माझा हार घालून तिची पूजा करतोस. हे मला अजिबात आवडलेले नाही. खरंतर माझी पूजा झाली पाहिजे, कारण मी कोमल, सुंदर व सुगंधित आहे. ही तर केवळ दगडाची एक मूर्ती आहे.”
मंदिराच्या पुजाऱ्याने हसून सांगितले, “हे फुला, तू कोमल, सुंदर व सुगंधित नक्कीच आहेस. पण तुला असे देवानेच बनविले आहे. हे गुण तुला काहीही न करता प्राप्त झाले आहेत. यासाठी तुला श्रम करावे लागलेले नाहीत. पण दगडातून देवत्व प्राप्त करणे हे मोठे कठिण काम आहे. एखाद्या कठीण दगडाला देवाची मूर्ती बनण्यासाठी छन्नी-हतोड्याचे हजारो घाव सोसावे लागतात.
आपणास ही गोष्ट देखील आवडेल
जंगली फुलं
असे घाव सोगूनही जर हा दगड फुटून विखरून गेला तर कदाचित त्यातून कधीही देवाची मूर्ती घडविता येणार नाही. पण, एकदा का कठीण दगडातून देवाची मूर्ती घडविली गेली की, लोक तिला मोठ्या आदराने मंदिरात स्थापित करून दररोज तिची पूजाअर्चा करतात. दगडाच्या सहनशीलतेच्या गुणधर्मानेच त्याला देवाच्या मूर्तीच्या रूपाने पूजनीय व वंदनीय बनविले आहे.”
हे ऐकून फुलाने समाधानाने स्मितहास्य केले.
तात्पर्य : मोठेपण प्राप्त करण्यासाठी कठीण परीक्षा द्यावी लागते.